“Zorgen zit in je bloed”
Kelly Dijkmans werkt sinds een jaar als begeleider op Prunuspark 1-2. Stilzitten kan ze moeilijk, want de zorg houdt nooit op. Totdat er iets gebeurt waardoor je wel móét rusten. Ondanks haar vaccinatie kreeg Kelly corona, en heeft ze een heftige tijd achter de rug. Inmiddels is ze bezig met re-integreren, en helpen waar ze kan: “het is zwaar, maar je staat gewoon voor elkaar klaar.”
Van dienst naar zorg
“Ik heb vroeger in dienst gezeten in Limburg”, vertelt Kelly. “Ik wilde mensen verdedigen, en iets voor een ander betekenen. Werken in de zorg was daarom een logische vervolgstap. Na 15 jaar in de gehandicaptenzorg te hebben gewerkt, maakte ik een jaar geleden de overstap naar Frion. In de huidige situatie kan het werk pittig zijn. Waar je vroeger alleen op tv mensen op de OK bepakt zag werken, zijn wij nu degenen die in pak lopen. Maar we hebben echt een topteam, en staan altijd klaar voor elkaar. Het vraagt soms veel van ons, maar er is niets wat ik liever zou doen.”
Hard op de rem
De pandemie heeft al twee jaar ons land in zijn greep, en de ziekte klopt niet aan. Helaas brak het virus ook de deuren van Kelly open. “Afgelopen zomer kreeg ik corona, ondanks mijn inenting. In het begin was er niet zo veel aan de hand. Maar toen begon ik minder te eten, kreeg ik koorts en had ik geen smaak meer. Het was midden in de vakantie, en mijn kinderen waren geschrokken en verdrietig.” De weg naar herstel is voor Kelly lastig geweest, en dat had ze zelf liever anders gezien: “Als ik de trap omhoog ging was ik al doodop. Ik dacht van tevoren dat het een griepje was, maar nu weet ik wel beter. Mijn lijf heeft een harde klap opgelopen. Je wordt keihard op de rem gedrukt.”
“Je kunt niet meer voor een ander zorgen”
“Mensen die in de zorg werken en corona krijgen, worden het hardst geraakt. Want dan kun je niet meer voor een ander zorgen. Ik kon moeilijk hulp vragen aan een ander, maar ik vond het vreselijk dat ík anderen niet meer kon helpen”, vertelt Kelly. Ze heeft dan ook alle lof voor haar leidinggevende die haar grenzen voor haar heeft bewaakt. “Ik ben 2 maanden lang bezig geweest om mijn krachten terug te krijgen. Je wil het liefst zo snel mogelijk weer op de been zijn. Dus toen ik weer begon met een aantal uur werken, vond ik het lastig om op tijd te stoppen. Tegelijkertijd vond ik het ook spannend. Want een gebroken been zie je aan de buitenkant, maar je kon niet per se aan mij zien dat ik ziek was. Ik moest heel langzaam opbouwen, en ook zelf weer in de structuur komen. Want die valt helemaal weg.”
Onduidelijkheid
Langzaamaan begon Kelly weer haar ritme te vinden, maar toen sloeg corona weer toe. “Prunuspark 1-2 zit momenteel in cohort, en dat vraagt veel van ons team”, vertelt Kelly. Alle onduidelijkheid brengt spanning met zich mee: “De cliënten weten soms niet waar ze aan toe zijn. Wanneer mogen ze weer sporten of visite ontvangen? Wij kunnen hier helaas geen antwoord op geven, en dat is lastig. Daarbij werken we extra beschermd, wat ook weer om extra energie vraagt. Helemaal bepakt zorgen én ontsmetten is intensief.” Toen de pandemie net in ons land was, ontsmette Kelly zelfs haar schoenen na het werk. Nu geeft ze aan minder bang te zijn. “Het merendeel is inmiddels ingeënt, dus ik hoop dat dit helpt met de klachten. Ik ben zelf niet meer bang, maar als ik thuiskom van het werk, ga ik toch maar meteen onder de douche. Want ik werk wel met besmette cliënten. Als ik naar mijn ouders/schoonouders ga doe ik een zelftest. Koffiedrinken bij de opa en oma van mijn kinderen is niet meer vanzelf sprekend. Ik ben extra voorzichtig.”
Voldoening
Ondanks de huidige situatie, zou Kelly niets liever doen dan zorgen. “Zodra ik binnenkom, zijn de cliënten zo blij om mij te zien. Het geeft enorm veel voldoening en doet veel met mij”, vertelt ze bevlogen. Wanneer ze terugkijkt naar de moeilijke maanden die ze achter de rug heeft, merkt ze dat het zwaar is geweest: “Corona is ook een strijd met jezelf. En dat vind ik echt een van de moeilijkste dingen die ik heb meegemaakt. Het is heel lastig om dan op die rem te trappen. Het is te hopen dat je met een prik minder ziek bent. En iedereen mag daarin zijn eigen angst en mening over hebben. We hebben voorlopig geen vooruitzicht over wanneer dit voorbij is. Dat geldt voor onze bewoners ook. Dan is het aan ons om elkaar en onszelf te blijven steunen en respecteren. Gelukkig heb ik een topteam die mij aan alle kanten ondersteunt en ervoor gaat!”
Prunuspark is inmiddels uit cohort en de cliënten kunnen weer hun normale dagelijkse activiteiten vervolgen. De volledige bepakking gaat weer de kast in, en Kelly en haar collega's pakken de gebruikelijke draad weer op. "Ongeacht hoe lang dit nog duurt, wij zullen er altijd voor de cliënten en voor elkaar zijn!"
Wil je meer weten over Frion?
Op onze website kun je meer informatie vinden over onze locaties en diensten.